top of page
Η ΄Εμιλυ Λουίζου, από τη νέα γενιά σκηνοθετών, η οποία έρχεται με τη δυναμική του επίσης σκοτεινού νουάρ ψυχολογικού θρίλερ «Labor» που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Πορεία και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, πάτησε σε αυτήν την ποιητική δωρικότητα του κειμένου. Εκμεταλλεύτηκε το φυσικό σκηνικό περιβάλλον του θεάτρου προσθέτοντας ως μοναδικό φωναχτό σκηνικό στοιχείο μια καθρέφτινη αιχμηρή αχτίνα-ποτάμι στην Ορχήστρα (σκηνογραφία Θάλεια Μέλισσα), και άπλωσε σε όλα τα επίπεδα ερμηνευτικά, κινησιολογικά (Ιόλη Φιλιππακοπούλου), ενδυματολογικά (Νίκη Ψυχογιού) και εκφραστικά το σκοτάδι των ψυχών των ηρώων μέσα στις ατμόσφαιρες των φώτων της Χριστίνας Θανάσουλα.
Η σκηνοθεσία της Έμιλυς Λουίζου (που είχε δείξει ήδη ωραία δείγματα γραφής με το "Labor", στο θέατρο Πορεία) είχε χαρακτήρα, δημιούργησε ατμόσφαιρα κι ένα ολοκληρωμένο αισθητικό σύμπαν και απέσπασε πολύ καλές ερμηνείες (Αιμιλιανός Σταματάκης, Σύρμω Κεκέ, Νεφέλη Κουρή κ.ά.), μαρτυρώντας ότι θα μας απασχολήσει γόνιμα και στο μέλλον
Ήταν η δεύτερη σκηνοθεσία αυτής της νεαρής καλλιτέχνιδας που παρακολουθώ, η οποία ζει και εργάζεται στη Βρετανία. Μου είχε αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις από την πρώτη φορά. Και αυτή, τη δεύτερη, επιβεβαίωσα ότι είναι μια σκηνοθέτιδα που ξέρει να στήνει παραστάσεις, με ρυθμό και σασπένς (μάλλον της αρέσει το σασπένς) να διδάσκει τους ηθοποιούς, να δημιουργεί ένα σύμπαν άκρως θεατρικό. Στην προκειμένη παράσταση, συνδιαλέχτηκε ταιριαστά με το κειμενικό πλαίσιο του Γιάννη Σκαραγκά, ο οποίος επίσης έδωσε ένα ενδιαφέρον κείμενο, με προεκτάσεις μυστηρίου και ψυχολογίας. Το αποτέλεσμα ήταν μια έξυπνη και φρέσκια πρόταση για το πλαίσιο αυτού του θεματικού κύκλου. Είμαι σίγουρη ότι θα μας δείξει ενδιαφέροντα δείγματα δουλειάς της και στο μέλλον.
A fable-cum-horror story, atmospherically directed by Emily Louizou.
Emily Louizou's bracing production for Collide ensures the issues are pungent and honours Kaiser’s earnest plea for the common good... Collide are clearly a company to keep an eye on.
Visually striking monologue about the pressures of modern life on women... Emily Louizou’s production makes effective use of Collide Theatre’s trademark movement and striking visuals. Louizou threads some beautiful moments through the text. She and Filippakopoulou devise interludes in which the two Daphnes mirror each other, then break out of sync; there is a terrific, horror-filmic scene in which Filippakopoulou emerges from the wardrobe in a twisted, grotesque form. Amy Hill’s lighting, with garish, shifting pools of illumination, conjures the club where Daphne works, while also suggesting synapses flashing and fizzling in her brain. It is a beautiful design, bringing a constant sense of uneasy motion.
[...] It is a wonderfully weird piece of theatre.
"Part-drama and part-dance, Metamorphosis uses powerful visuals to create an unsettling and arresting experience [...] The great strength of Louizou’s direction is in how she encourages the audience to identify with Gregor. Metamorphosis is a fantastic show, presenting a fresh and original take on Kafka that will please both the knowledgeable and the curious."
PlaysToSee (2019)
"A really gripping production...Director Emily Louizou both asks for and gets a huge amount from her cast."
"A fascinating performance of an adaptation of an amazing play."
LondonTheatre1 (2016)
Η Έμιλυ Λουίζου, μια νεαρή σκηνοθέτιδα που εργάζεται και δημιουργεί στο Λονδίνο, αλλά θα θέλαμε πολύ να ξαναδούμε σκηνοθεσία της στην Αθήνα, παρουσίασε μια παράσταση που πραγματικά αφηγήθηκε, σκηνικά, και τη δράση και τους χαρακτήρες του έργου, έδωσε στοιχεία θρίλερ στο στόρι, καθοδήγησε εξαιρετικά τους ηθοποιούς της... Η σκηνοθεσία της είχε άξονα, είχε ρυθμό και αισθητική και είδαμε τρεις έξοχες ερμηνείες επί σκηνής.
Το υλικό της Τσιρούκη ευτυχεί στα χέρια της Έμιλυς Λουίζου. Η σκηνοθέτρια δίνει την εικόνα που αξίζει στο τολμηρό κείμενο και αυτό που βλέπει ο θεατής στο θέατρο «Πορεία» είναι πραγματικά μοντέρνο, αληθινά διαφορετικό. Ο ρυθμός του κειμένου «κόβεται» με την ακρίβεια που προστάζει και το πολύχρωμο, κρυφό, σύμπαν του έργου οπτικοποιείται όπως του αξίζει. Ο φουτουριστικός, φαουστικός, κόσμος του «Labor» παίρνει το κατάλληλο σχήμα από τη Λουίζου.
Το «Labor» είναι μια παράσταση που πρέπει να δείτε στο θέατρο «Πορεία».
Παρανοϊκό και καθηλωτικό. Σκοτεινό και πολύχρωμο. Θα μπορούσα να μιλήσω για μία αλμοδοβαρική προσέγγιση στη σκηνοθετική ματιά της Έμιλυ Λουΐζου, αλλά δε θα ήταν αυτή η αλήθεια. Γιατί η κ. Λουΐζου δημιουργεί μία κινηματογραφική ροή στη σκηνή του θεάτρου, που σου κόβει την ανάσα, σου παίρνει την ανάσα, δημιουργώντας ένα αλλόκοτο, αλλοπρόσαλλο, παράλογο σύμπαν, στο οποίο οι θεατές βυθίζονται ανυποψίαστοι. Η σκηνοθεσία υπηρετεί πιστά αυτά τα στοιχεία του κειμένου της Ανθής Τσιρούκη και γεννά κάτι καινούργιο, δημιουργώντας ένα αυθεντικό έργο τέχνης οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στον τρόμο, στο θρίλερ κι όσο αυτές οι ρίζες ανθίζουν μπλέκονται με τον υπερρεαλισμό και καρποφορούν τον πόνο, την απώλεια και την σκληρότητα που βρίσκεται σε κάθε τραγωδίας.
bottom of page